KLANTREACTIE
"Anne-Marie beheerst de allerbelangrijkste basis van de tekst-schrijver: ze luistert, pikt signalen snel op, staat open voor opbouwende kritiek en adviezen en heeft een kritische instelling. Een vrouw met kwaliteit!"
Wil je een vlaggetje op de auto? Wil je de bloemen mee naar huis? Houdt je moeder haar trouwring om? Haar bril op? Wil je de kist open of dicht? Wat moet er met de as? Wil je slagroom op de oranjekoek? Of crème? Hoeveel mensen verwacht je? Hoeveel kaarten moeten er gedrukt, hoeveel postzegels heb je nodig, welke foto wil je op de kaart, wat wordt de tekst.
Een paar dagen eerder.
Hoort ze ons? Weet ze dat we er zijn? Wat krijgt ze mee, want af en toe lijkt het of ze iets wil zeggen. Heeft ze pijn? Is ze benauwd? Ze heeft zo’n droge mond en tong, kunnen we daar iets aan doen? Mag ze een anti-doorligmatras? Is er een schemerlamp, het licht is zo fel. Kunnen we een radio bij haar neerzetten en klassieke muziek aan doen?
Een verpleegkundige zegt: ‘het bovenste plaatje heb ik uit haar mond gehaald, maar het onderste laat ik zitten. Anders lijkt ze zo’n oud vrouwtje. En dat is ze niet.
Nee, inderdaad. Dat is ze niet! Waar anderen een vreselijk zieke 83-jarige zien liggen die keihard werkt om bij ons terug te komen, ziet deze verpleegkundige wat wij ook zien: een fitte, kwieke, sterke vrouw die midden in het leven staat. Die de foto’s van haar Chinareis aan het inplakken is. Die net terug is van een tripje Berlijn. Die haar groentekas weer helemaal schoongemaakt heeft, klaar voor de tomaten, voor de chrysantenstekken, voor alle zakjes zaad die op de keukentafel liggen. Ze is nog lang niet klaar met leven.
Maar het leven denkt daar anders over.
Alle praktische vragen zijn beantwoord. Alles oplosbare problemen opgelost.
Maar de belangrijkste vraag blijft onbeantwoord.