Thermostaatkraan

Velemans-droom, heette de gymzaal van Tjuchem. We waren er om 19.17 uur. Als eersten. De deur was nog op slot. Maar op de voorgevel heette een kunstwerk ons welkom. Twee gestileerde menselijke figuren die ons met hartelijke en trotse armgebaren leken te begroeten. Trots op de gymzaal die sinds zeker 40 jaar het leven van de Tjuchemers spectaculair had verrijkt. Even later arriveerde er een auto. Een jongen en een meisje stapten uit. We groetten elkaar en daar bleef het bij. Zij gingen bij de deur staan, wij bleven op het parkeerterreintje wachten. Weer even later kwam er een fiets. Tjuchem is klein. De berijder had de sleutel bij zich en we gingen met z’n allen naar binnen. Tineke was 24 jaar geleden al eens eerder in deze gymzaal geweest en stapte daarom resoluut de kleedkamer aan haar linkerzijde binnen. En dat was goed. ‘Dames’, stond op de deur. Het rook er alsof er al die 24 jaar nooit een deur of een raam was opengezet.

De zaal had de afmetingen van een standaardgymzaal. En van de rode veloursgordijnen die op driekwart van de lengte van de zaal uit het plafond kwamen, keken wij niet op. Want wij kennen ook de zaal van Welsrijp: sportlokaal, dansschool, dorpshuis, kroeg. Op het podium dat die zaal ook nog kent vinden de toneeluitvoeringen plaats, treedt de drumband op en worden verse en 25-, 40- en 50- (60-? 65-?) jarige bruidsparen toegezongen. Kortom, een multifunctionele ruimte die jaren voordat het woord werd uitgevonden, al perfect in die hoedanigheid dienst deed. Net als in Tjuchem dus.

Blij verrast waren we toen we het opschrift ‘foyer’ ontwaarden boven de toestelruimte. Ook hier meerdere functies. Tafels en stoelen stonden er, sport- en spelmateriaal lag er opgeslagen, er was een keukenblokje, een koffiezetapparaat, een goed gevulde medaillekast en er hing een tegeltje ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de openbare lagere school van Tjuchem boven het aanrecht. De school zal inmiddels ongetwijfeld gesloten zijn. Er rijdt trouwens ook geen bus meer. De typische en trieste gevolgen van de leegloop van het platteland. Tot overmaat van ramp bleek dat in Siddeburen net een sporthal was gebouwd, dus hoe het moet met het sportieve en culturele leven in Tjuchem, ik weet het niet. Maar dit terzijde. De wand die de foyer scheidde van de zaal, bestond uit schrootjes. Het leek alsof de hele wand eerst dicht was geweest en er later een groot stuk uit was gezaagd. Door die grote opening konden we het speelveld bijna helemaal zien. En wat er gebeurde in het stuk dat onzichtbaar was, konden we prima horen. Het team produceerde de nodige decibels, in voor- zowel als in tegenspoed.

We werden hartelijk ontvangen met koffie en cake. Beide in bijna onuitputtelijke hoeveelheden. Met het arriveren van de vrouwelijke spelers, kwamen ook de hartigheden voor ná de wedstrijd. Zo konden we ons alvast verheugen op chocoladepinda’s, borrelnootjes en rijstcrackers. Twee spelers hadden ieder een kind meegenomen en een doos vol speelgoed. Later kwamen er twee toeschouwers. Volle bak dus in de foyer. Eén van de spelers die wel meedeed tijdens onze thuiswedstrijd kon nu niet spelen. ‘Liesblessure’, kregen we te horen van zijn teamgenoten. Even later ging de telefoon. Van het gesprek konden we niets verstaan. Het Gronings kent een veelheid van, laten we zeggen, ongewone klanken.

Bij het verbreken van de verbinding werd ons gemeld dat zich aan de andere kant ‘’t liesbreukje’ had bevonden. Hij wilde ons laten weten dat zij op plaats drie en wij op plaats vier stonden in de competitie. Dat zette de verhoudingen even op scherp. Vervolgens hebben we acht gevarieerde partijen gespeeld, waaronder drie driesetters, verloren we met 5-3 en was de laatste wedstrijd tegen 23.30 uur afgelopen. Nu probeer ik thuis de adrenaline, of wat het ook maar is dat je wakker houdt na zo’n avond, kwijt te raken. Mijn vest ruikt naar de kleedkamer, maar ik zit nog na te genieten van de douche met thermostaatkraan.