Misschien wel een konijn

In mijn voortuin had ik er nog wel een plekje voor: het piepkleine buxusplantje dat ik op een beurs in mijn handen gedrukt kreeg. De communicatieboodschap erachter? Geen idee. Het was op de Bedrijven Contactdagen in Leeuwarden. In de stand van de gemeente Gaasterlân-Sleat, toen ik bij Grontmij werkte. Ongeveer twintig jaar later bestaan de Bedrijven Contactdagen niet meer, de gemeente Gaasterlân-Sleat evenmin en werk ik al lang niet meer bij Grontmij. Maar de buxus staat er fantastisch bij. Hoe dat kan is mij een raadsel, mijn verdienste is het niet. Ik heb hem geen speciale buxusmest gegeven en eigenlijk verder ook geen aandacht. Laat staan dat ik hem heb gesnoeid.  

Hij mocht helemaal zijn eigen gang gaan. Jarenlang kon dat geen kwaad. Tot het te laat was. Want nu is hij uit de tuin, in de beukenhaag en over de oprit gegroeid. Tijd om in te grijpen. Maar te laat voor een leuk konijnenvormpje. Daar hadden we het wel eens over gehad, maar de uitvoering strandde steeds omdat degene met het beste idee ook mocht/moest gaan knippen. Op een niet te warme en een beetje bewolkte dag (zoals dat hoort om verbranding te voorkomen), heb ik daarom de snoeischaar gepakt. 

Mijn buxus was zo groot dat werkelijk iedere vorm mogelijk was. Maar ik zag er geen. Daarom begon ik maar gewoon. Heel behoedzaam. Met respect voor het nietige sprietje dat het ooit was geweest en het enthousiasme dat het sindsdien tentoon had gespreid. Bol en rond ontstond  als vanzelf. Iets anders kon altijd nog. Toch? Iets wat echt bij hem paste. Waarin hij helemaal tot zijn recht kwam. Waar hij trots mee kon pronken. Want dat gunde ik mijn buxus inmiddels. Of kon dat niet meer? Was hij al te lang ongehinderd zijn eigen gang gegaan en kon hij niet meer iets anders worden? Of was hij nu juist zichzelf? Ik had het mogen bepalen. Ik had het kunnen kiezen. Alle vrijheid had ik en ik heb niets gedaan.

Ruim twee jaar ben ik nu bezig met AKA tekst & advies. Alle vrijheid heb ik om de vorm te vinden die ik wil, die ik mooi vind, die bij me past, waar ik trots op kan zijn. Maar dat blijkt lastig. Takken groeien onvermoede kanten op. Uitstulpingen ontstaan, gaten vallen. Kiezen is lastig, ik vind veel vormen mooi. Goed nieuws is dat er groei is. En bloei. En dat ik ook wel eens de snoeischaar pak en nee zeg tegen iets. Maar een definitieve vorm? Tja, dat weet ik niet hoor. Moet ik dat nu al zeggen?