Losgelaten

Na ‘U neemt daar plaats’, was nauwelijks een vraagteken te horen. Dus ging ik gedwee zitten in de comfortabel uitziende stoel die me werd gewezen. Weliswaar anders van kleur en model dan die in de wachtkamer, maar met dezelfde uitstraling en klasse. En precies zo gepositioneerd dat een trolley met beeldscherm het zicht blokkeerde op de reden waarom ik daar zat. In plaats daarvan zag ik tien strakke mat zilverkleurige lijstjes op een smetteloze licht zachtblauwe muur, plus nog vier in andere formaten en stijlen. Allemaal gevuld met diploma’s, certificaten en getuigschriften. In diverse talen.

Mijn afleiding bestond verder uit het luisteren naar zacht en minder zacht zoemen van diverse apparaten, bediend door twee vrouwen die voornamelijk zwegen. Af en toe vulden vriendelijke opdrachten hun handelingen aan. Ze bevatten vooral cijfers zoals ’45-6 1E 18 mm’. Bescheiden geluiden waren het, de woorden van de vrouwen gedempt door hun mondkapjes. Rachmaninoff en Lizt die zich bescheiden op de achtergrond hielden, kon ik nog duidelijk volgen. Net als het zorgeloze kwetteren van de vogels in de tuin dat door het open raam naar me toe kwam.

Niets kreeg ik dus mee van het verloop van de complexe dubbele wortelkanaalbehandeling die achter de trolley met scherm werd uitgevoerd en ondergaan. Slechts één stap in het proces om de twee bovenste voortanden te redden die na een botsing op het voetbalveld opeens in het gras lagen.