Komkommertijd

‘Er valt iets!’ klonk het snibbig naast mij. Ja, dat voelde, zag en hoorde ik eveneens gebeuren. Ik ging er ook heus wat aan doen. Maar ik was net begonnen met oefenen in het doen van één ding tegelijk, met aandacht ook nog. Mindful bezig dus. Daarom ging ik eerst verder met mijn handeling: de gepakte komkommers in mijn wagentje leggen. Vanwege de oefening niet zomaar ‘leggen’, maar een handig plekje zoekend, daarbij rekening houdend met de hoeveelheid en aard van de verder nog in te laden spullen. Vervolgens reed ik het wagentje aan de kant, pakte de gevallen komkommer op en legde die terug. ‘Zo goed?’ wilde ik haar toesnauwen. Ik deed het natuurlijk niet. Ook had ik iets kunnen zeggen over haar tomatenknijpgedrag. Gewoon voor de genoegdoening, want ik pak altijd op wat ik laat vallen of wat door mijn toedoen valt. Ook dat deed ik niet. En maar goed, want wat heb ik met haar te maken? Niks. Dat weet ik ook wel. Maar toch vind ik het niet leuk dat ze mij beschuldigt van troep-maken-maar-er-lekker-niks-aan-doen. Zo ben ik namelijk niet en zo wil ik ook niet beoordeeld worden. Wie zegt trouwens dat ze het zo bedoelde? Dat het snibbig was. Misschien was dat haar normale manier van praten. Of misschien had ze die ochtend al heel vervelende dingen meegemaakt. Je weet het niet. Toen realiseerde ik me dat ik zat mensen ken die zo’n soort situatie heel anders zouden aanpakken. Hoe, weet ik niet. Anders had ik dat wel gedaan. Het  zijn van die mensen die leuk met zo’n mevrouw in gesprek raken. En ook al zeggen ze eerst iets over de door haar toedoen gekneusde tomaten, ruzie krijgen ze niet. Ze hebben een soepelheid in dat soort dingen die ik benijd. Sóms kan ik het ook een beetje. Daar word ik altijd blij van. Ideetje voor de volgende oefening?