De man die een plant onder de bank bewaarde

We zijn in Omsk! De stad die dankzij drs. P's onvergetelijke Dodenrit altijd onbereikbaar ver leek ('De doodskreet van Natasja snijdt ons pijnlijk door de ziel'), trekt nu aan ons voorbij. 2676 km, 46 uur en 3 tijdzones van Moskou verwijderd. De derde dag in de trein en in kilometers iets voorbij de helft van het traject naar Irkutsk, onze eerste langere stop. 

Onze coupégenoten zijn twee Russische mannen. 'Geel t-shirt', die erbij kwam toen Natalia ons in de vroege ochtend van de tweede dag verliet. En 'opa', een ca. 70-jarige krasse witharige Rus. Met beide kunnen we niet praten, want ze spreken alleen Russisch. In de bagage van opa reist een struikje mee. Meer een tak eigenlijk. Hij zorgt er goed voor. Een natte doek zit om de kluit gewikkeld en regelmatig gaat er een bekertje water bij. Toch ziet het plantje er iedere dag ietsje meer verlept uit, waar het feit dat hij het onder de bank bewaart, in het donker dus, vast aan bijdraagt. Ik dacht aan het blad te zien dat het een rode bes was en liet daar uit het Point it boekje (plaatjesboekje speciaal voor dit soort situaties) een fotootje van zien. Maar nee, dat was het niet. Vervolgens gebaarde hij om pen en papier en ging tekenen. Wij herkenden het niet, maar later dacht Hennie, waarschijnlijk terecht, dat het een ribes was. Checken konden we dat zonder internet niet, want 'Wat en hoe in het Russisch' liet ons op dit punt begrijpelijkerwijs  in de steek. 

Uit opa's eet- en bedtijd leiden we af dat hij de plaatselijke tijd aanhoudt, misschien zelfs wel de tijd in Novosibirsk, zijn plaats van bestemming. De eerste avond zaten wij nog helemaal in de Moskoutijdstand, maar dat was voor opa te laat. Voor hem bleek het al lang bedtijd, dus maakten wij ook maar aanstalten. Vervolgens gebaarde hij dat ik moest gaan liggen, deed het licht uit en sloot de coupédeur. Zo. Slapen!