CLHU 451743-6

17 mei 2003, Yanghzou, China. Mijn geboortedatum en –plaats, zou je kunnen zeggen. Op die dag rolde ik uit de fabriek en begon ik aan mijn leven in beweging. Helemaal blanco. Om me heen overal grote torens van precies zulke exemplaren als ik. In het blauw, groen of bruin van hun eigenaar. Een kleurig geheel. Ik was een groentje. Letterlijk, maar toen ook nog figuurlijk. Geen idee had ik ervan dat ik dit landschap van staal nog ontelbare malen vaker zou zien. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

Mijn eerste reis was overdonderend. Ik had het geluk dat enkele meer ervaren collega’s zich over me ontfermden. Ze legden uit hoe het voelt wanneer je wordt opgehesen met een grote kraan, hoog door de lucht zweeft, in het ruim van een vrachtschip wordt neergezet (soms te hard), klem komt te zitten tussen ontelbaar veel anderen. Ze beschreven het claustrofobische gevoel dat zich van je meester maakt wanneer je opgesloten zit tussen duizenden soortgenoten en geen uitzicht meer hebt (behalve dan wanneer je de bovenste en buitenste laag bent natuurlijk, maar dan loop je weer het risico overboord te slaan in zwaar weer). Enthousiast vertelden ze over de euforie die je ervaart wanneer je merkt dat je deze keer niet op een schip hoeft maar met de trein mag. Heerlijk, afwisseling! Uitzicht! En dan waren er nog de verhalen over de lading. Ze bedoelden het goed, mijn collega’s, maar mij duizelde het ondertussen.

Terug naar mijn eerste reis. Shanghai-Rotterdam was het traject. Ik werd volgestouwd met elektronica. Een waardevolle en kwetsbare lading en daarom had ik het geluk dat ik op een veilige plek onderin het schip terechtkwam. De eigenaar had de veel hogere vrachtkosten er blijkbaar graag voor over. Ruim een maand deden we over de reis. Saai was het die eerste keer niet. Ik zag weliswaar niets, maar hoorde des te meer. Wat een verhalen! Alle continenten hadden ze doorkruist, mijn buren. Hitte, vrieskou, stof en storm doorstonden ze. Speelgoed, tv’s, koelkasten, spelcomputers of auto’s droegen ze in hun buik. Gereedschap, kleding, autobanden of landbouwmachines. De lijst met lading is eindeloos.

Angst en verdriet waren er ook. De oudjes vertelden over de duizenden soortgenoten die ieder jaar overboord slaan. Denk je eens in, wat is dan je lot? Zinken, eindeloos drijven, aanspoelen, een aanvaring veroorzaken omdat je niet te zien bent vlak onder de waterspiegel? Maar het ergst waren de verhalen over verstekelingen. Mensen op de vlucht, op zoek naar een betere toekomst. Mensen die zich stiekem toegang verschaften tot jouw veilige binnenste, dat maar al te vaak niet veilig bleek te zijn. Maar ik stond aan het begin van mijn reizende leven, ik had zin in de avonturen die me te wachten stonden en ik kon niet wachten tot ik van boord ging.

Ik merk dat ik teveel uitweid. Vooruit, mijn favoriete reis dan nog. Met de trein natuurlijk: van Chongqing in China naar Duisburg in het Ruhrgebied. De Nieuwe Zijderoute! Geweldig, als een kilometerslang lint ruim twee weken onderweg zijn door al die verschillende landschappen, landen en culturen. Het kon me niet lang genoeg duren. Zo veel te kijken, voelen, ruiken, horen. Proeven zelfs, zoals het zand van de Taklamakanwoestijn tussen m’n scharnieren.

En dan nu. Daar sta ik. Kapotgezaagd en vastgezet. Nooit meer op reis. Status: afgedankt.
Afgedankt?
Welnee, er begint gewoon een nieuw hoofdstuk! Aan de Van Kleffenslaan 5 in Heerenveen. ‘De Kas’ noemen ze dit gebouw waar ik in sta. Ik ben de nieuwe werkplek van Jet, Mieke en Anne-Marie. Een mooie bestemming voor een bereisde zeecontainer toch?